تروما های دوران کودکی

تروماهای دوران کودکی، مانند آزار کلامی، جسمی، غفلت یا از دست دادن عزیزان، می‌توانند اثرات بلندمدت و عمیقی بر زندگی فرد بگذارند. تحقیقات نشان داده‌اند کودکانی که چنین تجربه‌هایی دارند، در بزرگسالی بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی، اضطراب، مشکلات روابط اجتماعی و حتی بیماری‌های جسمی قرار می‌گیرند. برای مثال، مطالعه‌ای در آمریکا نشان داد افرادی که در کودکی چند نوع تروما تجربه کرده‌اند، در بزرگسالی بیشتر دچار مشکلات روانی و اجتماعی می‌شوند.

دلیل این امر تا حدی به تغییر در ساختار و عملکرد مغز و همچنین تغییر در سیستم پاسخ به استرس برمی‌گردد.

در جوامع مختلف شواهد روشنی از این اثرات وجود دارد. در انگلستان، پژوهشی در سال ۲۰۲۵ نشان داد کودکانی که آزار کلامی دیده‌اند، در بزرگسالی ۶۴ درصد بیشتر احتمال دارد دچار مشکلات روانی شوند؛ رقمی حتی بالاتر از کسانی که خشونت فیزیکی تجربه کرده‌اند. در استرالیا نیز تحقیقی گسترده نشان داد حدود ۴۱ درصد تلاش‌های خودکشی، ۳۵ درصد موارد خودآزاری و ۲۱ درصد افسردگی در بزرگسالان با سوءاستفاده و غفلت دوران کودکی مرتبط است. همچنین مطالعات پزشکی بین‌المللی نشان می‌دهند چنین تجربه‌هایی می‌توانند خطر بیماری‌های قلبی، مشکلات تنفسی و اختلالات ایمنی را به‌ویژه در زنان افزایش دهند.

این یافته‌ها نشان می‌دهند که اثرات تروماهای کودکی تنها به بعد روانی محدود نمی‌شود، بلکه می‌تواند کیفیت زندگی افراد را در ابعاد مختلف تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، امید برای بهبود وجود دارد. رویکردهای درمانی مانند مشاوره روان‌شناختی، درمان شناختی–رفتاری و تقویت تاب‌آوری می‌توانند به افراد کمک کنند تا با گذشته خود کنار بیایند و الگوهای سالم‌تری برای آینده بسازند. در سطح جامعه نیز سیاست‌هایی مانند حمایت مالی و آموزشی از خانواده‌ها، پیشگیری از خشونت خانگی و آموزش والدگری می‌تواند نقش مهمی در کاهش تروماهای کودکی و جلوگیری از انتقال آسیب به نسل‌های بعدی داشته باشد.

📚 منابع:

Copeland, W. E., Wolke, D., Shanahan, L., & Costello, E. J. (2018).